ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΧΙΛΙΑΔΑΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥΣ ΠΟΤΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΗ
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Μ.Ε. ΤΣΩΝΗ
Θυμάμαι, Μάνα, τα
Χριστούγεννα του 1948 που δε γιορτάζαμε. Έξω χιόνιζε κι εσύ κοντά στη σόμπα
έκλαιγες τον χαμένο σου γιο, Νικόλα, που σκοτώθηκε τον Μάρτιο στον εμφύλιο
πόλεμο. Έκλαιγες και τους άλλους συγγενείς σου, που χάθηκαν στον Πόντο.
Θυμάμαι, Μάνα, μου
έλεγες …πως τη 17χρονη ξαδέρφη σου, τη Θοδώρα, μαζί με δυο άλλες γυναίκες, που
κρατούσαν αγκαλιά τα νήπια τους, τις ξεχώρισαν από την αυλή του Σχολείου της
Σαμψούντας, όπου είχαν συγκεντρώσει όλα τα γυναικόπαιδα, τις πήγαν σε μια
αίθουσα κι εκεί έξι χωροφύλακες τις βίασαν…, πως η Θοδώρα τους χτυπούσε, τους
έσχιζε τα πρόσωπα. Και αυτοί την σκότωσαν με μαχαίρια. Έβγαλαν την καρδιά της
κι έσταζαν το αίμα πάνω στις άλλες γυναίκες, για να τις τρομοκρατήσουν…, πως
αυτές, καθώς μαζί με όλο το καραβάνι τις οδηγούσαν στην εξορία περνώντας πάνω
από μια ψηλή γέφυρα, έριξαν πρώτα τα παιδιά τους κάτω και μετά πήδηξαν κι αυτές
πάνω στους μυτερούς βράχους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου